Of ik hem even wilde bellen als ik klaar ben. Dat klonk niet goed, en dat was het ook niet. Rolf wilde Barnie (onze trouwe grazer, Fjordenpaard op leeftijd) uit zijn stalletje halen, maar hij ligt aan de grond. Hij is niet meer. Verstand en gevoel hebben strijd. Ruis in mijn hoofd. Leeftijd. Versleten gebit. Sinds een dag kreupel aan zijn linker voorbeen. Weinig spieren. Het is buiten warm weer, we doen wat we moeten doen en leggen contact met de ophaaldienst. Zijn levenloze lijf in de stal, onwerkelijk. Je weet dat afscheid een keer komt. Toch die ruis en dat rottige lege gevoel. 33 jaar Barnie, mijn leven langer met dan zonder hem. Zijn voerbak in de opslag, klaar om gevuld te worden met de ponybrok en kruidenmuesli. Zijn pillen voor de PPID in de pillendoos, 1 en een kwart pil elke ochtend in een sneetje brood verstopt, zijn grinnik elke morgen als de dag begint, het halster klaar voor de uurtjes weidegang in de middag bij de koeien. Automatisch kijken we meerdere keren per dag naar zijn stal. Leeg. Esther (jonge koe, weidemaatje van Barnie) kijkt, snuift, draait een bocht en kijkt weer. Paardenmaatje is niet meer. Dag Barn, fijn dat jij er was.