Binnenkort verjaart mam. Ze heeft gevraagd om nieuwe foto’s. Voor aan de muur om naar te kijken en van te genieten. We scrollen door de digitale foto’s op zoek naar de mooiste om te laten afdrukken. En we duiken ook even in de bak met echte foto’s. Foto’s die ooit netjes gesorteerd in bakken zaten, met de intentie om ze in een album te plakken. Ik kom foto’s tegen van jonge ooms en tantes, opa en oma, rimpelloze ouders. En deze: mijn oom met nichtjes en neefjes, en oudste zus die samen de koeien uit het weiland halen voor de melkbeurt.

Het zal begin jaren ’80 geweest zijn. Aan de bomen, de kleding en het gras te zien een foto geschoten op een zomeravond. Koe (Beppie, Truus, Margriet of misschien Donnie?) als laatste. Was ze altijd de laatste, dan werd die koe de koffiekoe genoemd. Een koe van het MRIJ ras waarschijnlijk; niet al te groot en met een brede bips.

Koeien, dieren zo groot dat ik er niet overheen kon kijken. Meestal bleef ik achter de draad staan kijken naar hun grote lijven en fraaie vlekken waar je soms een figuur, gezicht of stukjes van de wereldkaart in ontdekte. Kinderjaren, studie, weer terug naar de boerderij. Blij met de plek waar ik geboren ben, waardering voor mijn ouders en hun ouders, de ruimte & de seizoenen, en minder bang voor grote koeien…