‘ Is dat niet een klein beetje overdreven?’, vraagt Rolf. Nou nee nietes.

Een best groot deel van de dag breng je samen met de koeien door (vraag maar aan mensen die je uitnodigen voor een etentje ’s avonds of een borrel in de namiddag; ‘Sorry, nee we moeten dan en dan wel gaan rijden, anders wordt het te laat voor de koeien.’ ‘Nee zusje, al ga je op je kop staan; zondag ga ik naar huis naar de koeien.’) Voer en verzorg je goed, dan kunnen ze mooie melk maken. Wat vervolgens een mooie kaas oplevert, hoera! Melkmakers en kaasmakers, heh wat mooi. En niet alleen mooie melk maken, maar ook een lang, hopelijk prettig leven leven (ik kan het ze niet vragen, maar hoop dat het leven op de boerderij een beetje bevalt). En als zo’n koeienleven lang is valt het moment van afscheid nemen zeker niet minder zwaar. En daarom Rolf, is een bericht over een koe niet overdreven. Ze zijn het waard, punt.

Haar ogen soms zo groot als theeschoteltjes als ze nieuwe dingen ziet en de enige koe met puntige oren: Lidie. Een koe die niet opvalt; ze piekt en daalt niet extreem in melkgift, en in de groepsrangorde zit ze ergens middenin. Een introverte. Geboren in de herfst van 2012, dochter van Koos en Camion. Lidie groeide op met Blizzard. Lidie een lang lijf, wit met hier en daar een lichtbruine vlek, Blizzard klein van stuk en meest bruin van haarkleur. Samen zijn ze het trage stel dat als laatste het weiland in loopt. Heerlijk als je haast hebt, not. Hoewel het geen grof gebouwde koe is, aan de kant gaan – ietsje maar – als je de buurvrouw wilt melken ho maar: ze staat als een rots. En ze loopt sinds een rare sprong van de stal naar buiten alleen via de rubberen mat. Ligt die er niet, dan blijft Lidie binnen. Groot gelijk.

Ode aan de koe en vandaag in het bijzonder aan Lidie.