Jaren stond je verstopt in het huisje op de bult. Niemand die je daar kon zien of aan je dacht. En ik wilde je wel kwijt. Op de eerste echt warme dag van de lente deden we de deuren open. Er kwam zonlicht op je oude rode snoet. Je iets jongere broer, de Ford Super Dexta, trok je het huisje uit, het daglicht in. En daar stond je dan met je steile stuur en stoeltje niet in het midden maar iets naar rechts. Je piepte en kraakte. Je bent mooi en ik weet opeens niet zo zeker meer of je wel weg gaat.

De Ford Dexta heeft de Hanomag naar buiten gesleept.

Het daglicht in!