Hoera! We werken weer ‘normaal’; de knie van de kaasmaker herstelt goed, dankbaar mens. Waar het kaasmaken al weer een tijdje geleden is opgestart, lukte het me tot voor kort nog niet om te melken. Maar, sinds een paar weken kan ik weer melken! Blije boer Rolf, want voor die lange man is het melken best een staaltje gymnastiek zo tussen de koeien. En ik, ik genoot en glunderde in stilte (meer dan ik van tevoren dacht). Fijn om weer tussen de beesten te zijn. Het is net of je extra waardeert wat je hebt, als het leven even anders liep. Dat gevoel dwing je van tevoren niet af, maar is een fijne constatering.

Normaal, maar toch een beetje anders. We zullen in ieder geval de komende tijd alleen op vrijdagmiddag open zijn met het kaaswinkeltje. ‘Alleen op vrijdag?’, stelde een klant afgelopen week. Het voelde zo negatief en bracht me een schuldgevoel. ‘We zijn elke vrijdagmiddag open’, was mijn reactie. ‘Fijn als we je dan zien. En is dat een lastige dag of tijd, app/mail/bel, dan leggen we je bestelling voor je klaar bij het snelloket.’

Veranderen kan soms best lastig zijn. Een patroon doorbreken om iets nieuws op te pakken, ‘nee’ moeten zeggen, tegen de wind in, leren, vallen en weer opstaan. En niet zeuren. Met een gipsbeen en ook nog best een flinke tijd daarna leef je tijdelijk in vertraging en vertel je ettelijke keren aan deze en gene hoe het is gebeurd. Ik betrapte mezelf op blijven hangen in herhaling en dat dat herstel soms een beetje in de weg kwam te zitten (deed ik zelf hoor, niet degene die belangstellend vroeg hoe het ging). Een post-it met ‘Niet zeuren’ hangt op de kast. Ik denk dat ik daar nog lang plezier van kan hebben op momenten dat ik zelf of een medemens ergens mee in herhaling terecht kom(t). Het helpt maar even, maar niet echt.

Dit jaar wordt Koelant 10 jaar. Waar we eerst op het gebaande pad van pap en mam gingen lopen, leerden we op eigen benen te staan en de verantwoordelijkheid te nemen voor de boerderij. In goede en minder goede dagen, bij vreugde en verdriet, dag en nacht, alle seizoenen van het jaar. (oeh gut, dit kan zwaar klinken, zo is het niet bedoeld.) We zijn dankbaar voor waar we kunnen wonen en werken, en zien het als een schone taak om het boerenland dat ons gegeven is zo goed mogelijk te beheren. Zodat hopelijk & misschien ook generaties na ons kunnen genieten van een kleine boerderij in een harmonieus landschap.

Even terug naar dat zeuren beste lezer. Dat is geen boosheid, maar voor de oplettende lezer valt hier ook een stukje frustratie in te lezen. Frustratie over medemensen die denken dat pap (geboren 1939) nog steeds de koeien melkt en mam (geboren 1941) de kazen maakt. Nee, het is 2022. Frustratie over pap en mam soms. Overnames kunnen emotioneel beladen zijn. ‘Je raakt een keer uit de tijd, en dan kun je het uiteindelijk maar beter goed geregeld hebben’, sprak de notaris bemoedigend. Mijn zus uitte haar trots op ons, daar kreeg ik blozende wangen en vertrouwen van. ‘Goed eten, en wees een beetje lief voor elkaar’, wens ik de koeien op ons laatste avondrondje vaak toe. Graag wens ik u dat ook en hopen we u binnenkort een keer te zien in het kaaswinkeltje.

Het kaaswinkeltje is elke vrijdagmiddag open van 14 tot 18 uur. Komt dit ongelegen, mail je bestelling naar petra@koelant.nl. Bellen of appen mag ook, het nummer is 06 11100845.

Over de foto bovenaan dit bericht: deze foto is van eerste kerstdag 2021. U ziet van links naar rechts Gabriëlle, Petra, Amélie en Sandra. Sandra is de grote zus van Petra, en Gabriëlle en Amélie zijn 2 van haar 3 knappe dochters.